شبی شیرین بزد فریاد، که ای شیرین ترین فرهاد

و ای خسرو ترین شمشاد صدای تیشه ات آباد

منم لیلای دلبندت که دل خون است و پا در بند

تویی عاشق ترین مجنون ولی در بیستون آزاد

ببندم دیده بر خسرو ، که شاید رو کشم برتو

تو شیرین می کنی سنگی چو عکسی بردلت افتاد

چو می کوبی تو با تیشه ز غصه کوه را هر شب

به بانگ تیشه ات گویند که بر شیرین نفرین باد

خدا یا کوه کن فرهاد شب و روزم نثارش باد

به جانم می زند تیشه شدم با بیستون همزاد

چه تلخ است بخت شیرینم که فرهاد است آئینم

ولی خسرو به بالینم و خونین دل از این بیداد

خوشا بر حال فرهادی که با یک کوه می جنگد

بدا برحال شیرینی که آزادیش رفت از یاد

مرا کندی به کوهستان به عشقی پاک با دستان

به جانم کندمت آن سان که مانی جاودان در یاد

به رازی گویمت این را تو کوه کندی و من دل را

تو عکس من ، من از دنیا ، تو با تیشه، من از بنیاد